பெளர்ணமி

பெளர்ணமி

 ’ஏமாந்துட்டேன்…’ 

குரல் நெருங்கி வர அரை நிமிடத்திற்கும் மேலாயிற்று. வீடெங்கும் ஆட்களைத் தேடிச் சலித்தப் பூனை பசிக்காக இறைஞ்சிய சத்தம் அக்குரலுடன் சேர்ந்து ஒலித்தது. எனவே யாராகயிருக்கும்? காதில் விழுந்தது என்னவாகயிருக்கும்? குழப்பம் ஏற்பட்டுவிட்டது. அந்த குறுகிய நிமிடத்திற்குள் மூன்று நான்கு முகங்கள் வந்து போயின. அதில் இருவர் வருவதற்கான சாத்தியமேயில்லை. எனவே பாக்கியுள்ள ஒருவன் காரியவாதி. ஆக வேண்டியது முடிந்ததும் எந்த அடையாளமுமற்று மறைந்து விடுவான். அதுவரை அவன் போடும் வேடங்கள் அவனால் நடத்தப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் நாடகத்தின் ஒரு பகுதி என்பதைக் கண்டே பிடிக்க முடியாது. ஆகவே ஒரு வித எரிச்சல் முகத்தில் ஏறிவிட்டது. ஆனால் செருப்பை வாசலில் விசிறி அடித்தபடி - அது துடிப்பான சிறுவர்கள் போல எங்கோ கரணமடித்து விழுவதைப் பொருட்படுத்தாமல்- ஆவேசத்துடன் சரவணன் நுழைந்தான். சற்றும் அவனை எதிர்பார்க்காததால் திகைத்து எழுந்து  அந்த வேகத்தை மட்டுப்படுத்த வழி தெரியாமல் திண்டாடினேன். வியர்வை டீ சர்ட்டை வேறு நிறத்திற்கு மாற்றி விட்டிருந்தது. மின்விசிறியின் வேகத்தைக் கூட்டி வைத்து அமர வைக்கத் தோளைப் பற்றுகையில் கொசுவை தட்டுவது போல கையை தட்டி விட்டு ‘எல்லாமே போச்சு…’ என்றபோது மூச்சு சீரற்று இரைந்தது. தண்ணீர் புட்டியை  அவனுக்கு தருவதற்குள் அவரசமாக பிடுங்கி மேலே சரித்தான். அது மூக்கின் மீதும் மோவாயின் மீதும் சிந்திச் சிதற கடும் இருமலுக்கு பின் குடிப்பதை நிறுத்தினான். மறந்துவிட்ட குற்றவுணர்வுடன் மீண்டும் ‘ஏமாந்துட்டேன்…’ என்றான் அதே உக்கிரத்துடன். அப்போது தான் சற்று முன் வெளியே கேட்டது இதை தானோ என நினைத்தேன். உடன் யாராவது வந்திருக்கிறார்களா என தலையை மட்டும் வெளியே நீட்டி துழாவினேன். அவனது செருப்புகள் போதமிழந்த குடிகாரர்கள் போல திசைக்கொன்றாக மல்லார்ந்து கிடந்தன. வேறு யாருமில்லை.

அவனது எரியும் முகத்தைப் பார்த்தால் இந்த நாள் முழுவதும் வரும் வழியெங்கும் ஏன் அவன் உடலெங்குமே இந்த ஒற்றை வார்த்தை தான் நிறைந்திருக்கும் என்று தோன்றியது. இத்தகைய கோபம் ஊறிக் கிடப்பவர்களிடம் சமாதானத்திற்கு எதைச் சொன்னாலும் அது செல்லாக்காசாவே மாறும் என்பதால் அவனைப் பார்ப்பதைத் தவிர்த்து காலுக்கடியில் பதுங்கி கிடக்கும் பூனையின் அன்னிச்சையான வாலசைவில் கவனத்தைத் திருப்பினேன்.

யாருமில்லாத வீட்டில் அவன் அறைகளெங்கும் யாரைத் தேடிக் கொண்டிருக்கிறான்? ’ஊருக்கு போயிருக்காங்கடா..மொதல்ல ஒக்காரு..’ அப்போதும் பதற்றம் தணிந்திருக்கவில்லை.கிட்டத்தட்ட பத்து நிமிடங்களுக்குப் பிறகு தான் என் முன் கடை விரிக்கப்பட்டிருப்பதே அவன் கண்களுக்கு தெரிந்தது. ஏதேனுமொரு விஷயம் மனதிற்குள் பூதாகரமாக ஆட்கொண்டுவிட்டால் எதிரே உலகமே திரண்டு வந்தாலும் அது ஒரு புள்ளியாகத் தான் திரிந்து தெரியும் போலும்.  எதையுமே லாவகமாக சமாளிக்கத் தெரிந்தவனா இப்படி பேதலித்து அமர்ந்திருக்கிறான்..! அவன் கண்கள் நான் ஊற்றி வைத்திருந்த கிங் லூயிஸ்(ப்ளூ) பிராந்தியிலேயே நிலைத்தது. அவன் நாளை காலை வரை உற்றுப் பார்த்தாலும் பிரச்சினையில்லை. பழக்கமில்லாதவன் பங்குக்காக வரப்போகிறான்? முட்டைப் பொரியலும் நொறுக்குத் தீனிகளும் பரப்பி வைக்கப்பட்டிருந்தன. மெலிதாக ஒலித்துக் கொண்டிருந்த இசையை அவனுக்காகவே சற்று முன் தான் அணைத்தேன். அவன் இப்போது கொந்தளித்துக் கொண்டிருக்கும் உலகத்துக்கு நேரெதிராக உல்லாச உலகத்தின் பிரதிநிதியாக அமர்ந்திருந்தது அவனுக்கு சுயகழிவிரக்கத்தையும் என் மீது கடும் பொறாமையையும் ஏற்படுத்தி இருக்க வேண்டும்.

 

‘குடிச்சு செத்துப் போ..இந்த கேடுகெட்ட உலகத்துல வாழாத..!’ என வீடே எதிரொலிக்க சத்தமிட்டது கேட்டு பூனை மிரண்டு எழுந்து ஒருமுறை அவனைப் பார்த்த பின் அலட்சியமாக திரும்பி சாவகாசமாக நடந்து சென்றது. 

 

‘சும்மா குதிக்காத…தலயும் இல்லாம...காலும் இல்லாம..விஷயத்தைச் சொல்லுடா மயிராண்டி..’ சூடு குறைந்து விட்டிருக்கும் முட்டைப் பொரியலை எடுக்கலாமா வேண்டாமா எனும் ஊசலாட்டத்தில் தவித்தேன்.

என்னை பஸ்பமாக்கி விடுவது போல முறைத்தபடி கண் எடுக்காமல் அமர்ந்திருந்தான். அவனுக்கு முன் வழுக்கை விழத்தொடங்கி விட்டது. நடுமண்டையிலும் குட்டி தோசை அளவுக்கு வழுக்கை. அதை நான் கண்ணை மறைக்கும்படி விழும் முடியை ஒதுக்கியபடியே சொன்னதால் எரிச்சலில் ஷோபாவிலிருந்து உந்தப்பட்டவன் போல துள்ளி எழுந்தான்.

‘சாகறேன்…நான் சாகறேன்..’ கதவைப் பார்த்து ஓடினான்.

’அது உன் இஷ்டம். காரணத்தை சொல்லிட்டு செத்துத் தொலைடா நாயே.. கடைசியா என்னப் பாக்க தான் வந்திருக்க..ஸ்டேஷனுக்குக் கூட்டிக்கிட்டுப் போய் ஜட்டியோட ஒக்கார வைக்கறதுக்கா..’ பரிதாபமில்லாத குரலில் சொன்னதும் அக்காட்சியை மனதிற்குள் ஓட்டிப் பார்த்தேன். ’ஐய்யோ’ என உள்ளூர அலறி அந்த கற்பனையைச் சகிக்க முடியாமல் பிராந்தியைத் தொண்டைக்குள் கவிழ்த்துக் கொண்டேன்.

‘ஒரு மாசமா வீட்ல நிம்மதியேயில்லை. ஓயாத சண்டை..‘ அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். ‘உமாவுக்கும் எனக்கும் ஒத்துவர மாட்டேங்குது..என்னென்னமோ செஞ்சு பார்த்தும் ப்ராப்ளம் பெரிசா ஆகுதே தவிர தீரல..’  சுமந்து வந்த பாரத்தை பாதி இறக்கி வைத்த ஆசுவாசத்தில் பெருமூச்சுடன் பின்னால் சரிந்தான்.

வழக்கமானதை பெரிது படுத்துகிறான் என்று தோன்றியது. ‘தெளிவா சொல்லு..’ என்றதும் அவன் கீழுதட்டைக் கடித்து எப்படி தொடங்குவது என போராடிக் கொண்டிருந்தான்.

‘அவ கூட தனியா இருந்து இரண்டு மாசம் ஆச்சு..ரெண்டு பேருமே எவ்வளவோ ட்ரை பண்ணியும் செட் ஆகல..’ என்னைப் பார்ப்பதைத் தவிர்க்க முகத்தை திருப்பிக் கொண்டான்.

‘கேனத்தனமா உளறாத..பையனுக்கு டென்த் எக்ஸாம். அவன் படிக்கிறதை பார்ப்பாளா இல்ல நீ சொன்னவுடனே….’

உமா சினேகமான பெண். கலகலப்பானவள். என்னிடம் உரிமையுடன் சண்டையிட்டு பேசக் கூடியவள் விவேகமானவளும் கூட. வயதுக்கு சம்பந்தமில்லாத குறும்புகள் செய்யக் கூடியவள். எனவே பேச்சை அந்த இடத்திலேயே நிறுத்தினேன்.

‘எக்ஸாம் முடிஞ்சு ஒன்றரை மாசம் ஆச்சு..’ என்றான் எங்கோ பார்த்தபடி.

‘கிறுக்குப் ..…. ’ வசவை வாய்க்குள்ளேயே நிறுத்தி விட்டேன். ஆனால் அவன் தலைநிமிரவில்லை. தரையைப் பார்த்தபடி ‘உன் வீட்ல எப்படி..?’ என்றான்.

காயம் கடுமையானது எனப் புரிந்தது.

‘ஏன் இவ்வளவு வெக்கையா இருக்கு….’ பேச்சை மாற்றியும் கூட விடுவதாகயில்லை. மேலும் சில மிடறுகள் உள்ளே தள்ளினேன். குரூரமான ஒரு உவகை ஏற்பட்டது. அற்பப் பயல். உமாவைப் பெண் பார்த்து வந்த செய்தியைக் கூட யாருக்குமே சொல்லவில்லை. தன்னைச் சுற்றி இருந்தவர்களிலேயே அழகியை கைப் பிடிக்கிறோம் என்கிற மிதப்பில் அலைந்து கொண்டிருந்தான். எங்குமே நிழலாகச் செல்வான். உடன் நடந்து வருகையில் பூரிப்பு கண்களில் மின்னும். உமா இருக்கிற இடத்தை விகசிக்கச் செய்து விடுகிறவள் தான். இன்று குற்றுயிராக வந்து அமர்ந்திருக்கிறான். அடுத்த சுற்றுக்கு ஊற்றி வைத்து விட்டு கம்பீரமாக நிமிர்ந்து புழுவைப் போல துடித்துக் கொண்டிருப்பவனை நோக்கி

‘வீக்லீ டூ டைம்ஸ்..’ கேட்டதும் சரவணனின் உடம்பு ஒரு முறை சொடுக்கி அடங்கியது.

இன்னும் ஊடுருவித் தாக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. ‘இது நைட் கணக்கு மட்டும் தான். பசங்க வீட்ல இல்லைனா பகல்ல கூட சில சமயம் நடக்கும்’ நிமிர்ந்து என் முகத்தைப் பார்த்தான். எனக்கு பனிரெண்டும் ஒன்பதும் படிக்கிற பிள்ளைகள் இருந்தனர். மிதமான போதை மனதிற்கு  சாட்டையை கொடுத்திருந்தது. விளாசலாம் என்று பட்டது. ‘அவ வேணும்னு கேட்டானா மறுபடியும் நடக்கும்..நான் கேட்டாலும் தான்..’ என்றேன்.

அவன் தலைநிமிரவேயில்லை. ஏதோ முனகினான். அவன் உலவிக் கொண்டிருக்கும் உலகிலிருந்து இங்கு மீண்டு வர கொஞ்ச நேரமாகுமென நினைத்து தம்ளரை கையிலெடுத்துமே ‘உமா என்னை தொட விட மாட்டேங்குறடா..’ சரவணன் கூனிக்குறுகியபடி சொன்னான். திகைத்து விட்டேன். அடுத்த நொடியே அவன் ஏன் இன்னும் அழாமல் இருக்கிறான் என்று தோன்றியது. பார்வையை மடைமாற்ற ஜன்னலலைத் திறந்ததும் பிரகாசமான வெளிச்சம் படர்ந்தது. என்ன இது..! ஒளி, வெள்ளம் போல அறையை நிறைத்து விட்டதே..! திரைச்சீலையை இழுத்து விட்ட பின் புட்டியில் நீர் பிடித்து வந்தமர்ந்தேன்.

முகத்தை துடைத்தபடியே ‘எப்ப பாத்தாலும் ஏதோவொன்னை சொல்றாளப்பா..எத்தன நாள் தான் பொறுத்துக்கறது? எல்லாம் செட் ஆகியிருக்கும். தலவலினு படுத்திருவா..அடுத்த நாள் சேனல் மாத்துறதுல சண்டை வந்திரும். போன போகுதுனா மறா நாள் சமையல்ல சொதப்பி வைச்சிருப்பா..கோவத்துல கத்திட்டுப் போய் படுத்துக்குவேன். இன்னொரு நாள் அவங்கம்மா வூட்லயிருந்து போன் வந்திரும். ஊரு ஒலகத்துல இல்லாத நாயம் அப்படியென்னத்த தான் ஆத்தாளும் மகளும் அளப்பாளுகளோ..! அப்படியே போயிரும் அந்த வாரமே..என்னடா இப்படி அலையறோம்னு அடுத்த வாரம் முழுக்க அவகிட்டயே போக மாட்டேன். அதுக்கு பிறகு செல்லமா பேசினாலும் மூஞ்சியை தூக்கி வைச்சிக்கிட்டா.. ஆசையா பின்னால போய் கட்டிப் பிடிக்கறேன். என்கிட்ட ஏதோ நாத்தம் அடிக்குதுங்கறா…என்ன நினைச்சாலோ அடுத்த நாள் பையனை ஹாஸ்டல்ல இருந்து வரச்சொல்லி பக்கத்துல படுக்க வைச்சுட்டா..’ அதற்குள் அவனுக்கு இருமல் வந்து விட்டது.

‘ஒன்றரை மாசமெல்லாம் சின்ன கேப் தானே..அதுக்குப் போயி..நம்ம முரளிய பாரு. பெத்த பொண்ணுக்காக வேற கல்யாணம் பண்ணிக்காம அவ கூடவே இருக்கறான். நீயென்னடான்னா..’ இதெல்லாம் அவன் காதிலேயே விழவில்லை. அவர்கள் இருவருக்கும் ஒத்துவராது. வேறு யாரையாவது சொல்லியிருக்கலாம்.

’ஆனது ஆச்சுனு..’ குரலில் வேகம் வந்துவிட்டிருந்தது ‘இன்னைக்கு அவளை அப்படி இறுக்கி தூக்கீட்டேன். ச்சீ..னு தள்ளிவிட்டுட்டு வேற யாரோ பேரைச் சொல்றாடா மாமா..’ என்றபடி தரையில் விழுந்து தலைதலையாகப் போட்டுக் கொண்டான். வாயிலிருந்து நீர் ஒழுகி அவன் சட்டையை நனைத்தது.

பேச்சிழந்து ஸ்தம்பித்து நின்று விட்டேன். இந்த தாக்குதலை என்னாலேயே தாள முடிந்திருக்கவில்லை. தேற்றுவதற்கு எதுவுமற்று கையிலாகாதவனாகத் தோளை மெதுவாகத் தொட்டு எழுப்பினேன். கால்களைக் கட்டிக் கொண்டு ‘பயமாயிருக்குடா மாமா..காப்பாத்துடா..’ என்ற போது உமாவை மனதிற்குள் காறி உமிழ்ந்து அவனை அப்படியே அள்ளிக் கட்டிக் கொண்டு முதுகை தடவிக் கொடுத்துக் கொண்டேயிருந்தேன்.

மெரூன் ஆக்டிவா உறுமலுடன் வாசலில் நின்று அணைந்தது. சரவணன் பதறி எழுந்து அறைக்குள் போய் தாழிட்டுக் கொண்டான். கலைந்த உடையும் சோர்ந்த முகமுமாக ஆனால் உறுதியான காலடிகளுடன் உமா உள்ளே வந்தாள். அவனை தேடி அலைந்திருக்கிறாள் என்று பட்டது. வெளியே செருப்பைப் பார்த்ததும் கதவைத் தட்டாமலேயே நுழைந்திருந்தாள். அவளை தூரத்தில் கண்டதுமே சகலத்தையும் ஒழுங்கு செய்து விட்டிருந்தேன்.

’புஜ்ஜிப்பா வெளிய வாங்க..’ அவள் அவனை அப்படித் தான் செல்லமாக அழைப்பாள். ஒருமுறை கூட சுமதி இப்படி கொஞ்சி கூப்பிட்டதில்லை என்பது அந்த நிமிடத்தில் நினைவில் இடரவே எரிச்சலுடன் வேண்டாவெறுப்பாக மிரட்டும் தொனியில் அவனை விளித்தேன். ‘அவ மூஞ்சியிலயே முழிக்க மாட்டேன். அவளப் போச்சொல்லு..’ இதையே வேறு வேறு சொற்களில் திரும்ப திரும்ப சொல்லிக் கொண்டே இருந்தான்.

அவளுக்கு விளங்கிவிட்டது. அந்தரங்கமான விஷயம் இப்படி பகிரங்கப்படுத்தப்பட்டு விட்டதே என்ற குமைச்சலும் ஆதாங்கமும் அவளை ஓரிடத்தில் நிற்க விடவில்லை. செய்வதறியாது அங்கேயே அப்படியே அமர்ந்து பெருங்குரலெடுத்து ஓலமெழுப்பி அழுதாள்.

’ப்ளீஸ் உமா எழுந்திரு..அழாத ப்ளீஸ்..’ என்பதன்றி வேறென்ன சொல்வதென தெரியவில்லை. சிறிது நேரத்துக்கு பிறகு முகம் கழுவி வந்தாள். மின்விசிறியின் வேகத்தை கூட்டி வைத்து நிதானமாக நடந்து நேரெதிரே உட்கார்ந்தேன்

‘இந்தாளு சொல்ற மாதிரி யென்ன பேர் சொன்னன்னே யெனக்கு தெரியாதுணா.. சொன்னா நம்புங்கண்ணா..யெனக்கு ரெண்டு மாசமா மனசே சரியில்லை. ஆனா இவன் நினைக்கற மாதிரியில்லணா..’ நிறுத்தினாள். தேம்புவது போல குரல் தழுதழுத்தது. தன் கடந்த காலம் எதிர்சுவரில் படமாக ஓடுவது போல அதை உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தாள்.

‘ஸ்கூல் விட்டு நடந்து போற இடத்துல எல்லாம் எங்கப்பா நிக்கற மாதிரியே இருக்கும். அவரோட கண்ணு எங்கிருந்தோ உத்துப் பாத்துக்கிட்டே இருக்கறாப்ள தோணும். ஒரு வேத்து ஆள் என் கூட பேசிட்டா போச்சு வீடு ஏறிப் போய் எங்கப்பா மிரட்டிட்டு வருவாரு. ஸ்கூல் ஹெட்மாஸ்டர்ங்கறதால ஊருக்கே அவர்னா மரியாதையும் பயமும். அப்ப தான் ஒருத்தன் என் பின்னால சுத்திக்கிட்டு இருக்கறதா என் ப்ரெண்ட்ஸ் சொன்னாங்க. நிமுந்தே பாக்க முடியாது. பயமாயிருக்கும். ஈவ்னிங் கோ-கோ வெளையாட்டிக்கிட்டு இருக்கும் போது வந்து கையை கிழிச்சுக்கிட்டு ‘லவ் பண்றேன்..’னு சொன்னான். மயக்கமா வந்திருச்சு. எட்டாவது படிக்கறப்போ என்ன தெரியும்னா நம்ம ஜென்ரேசன்ல. அப்பா காதுக்கு விஷயம் போயிடுச்சு. அவனை ஆள வைச்சு அடிச்சு ஆஸ்பிட்டல் சேத்துட்டாரு. ஆனா அவன் அடங்கல. அவனே ரவுடிணா. பாக்கை போட்டுட்டு தண்ணி அடிச்சுட்டு ஏரியாவுல மிரட்டிக்கிட்டு திரிவான். சுத்தமா பிடிக்காது. ஒரு பொறந்த நாளுக்கு எனக்கு ரோஸ் பிடிக்கும்னு தெரிஞ்சு தெருவுல நின்னுட்டு போற வர்றவுங்களுக்கெல்லாம்  கொடுத்துட்டு இருந்தான். கேக்கும் ஸ்வீட்சும் தனியா கொடுத்துட்டு இருந்தான். கோவில்ல ஸ்பெஷல் பூஜைக்கெல்லாம் ஏற்பாடு பண்ணியிருந்தான்.  எங்க போனாலும் வருவான். எனக்கு பாதுகாப்பா இருக்கறானாம். வேற ஒரு கண் என்னை பாக்க திரும்பிச்சுன்னு தெரிஞ்சா அவ்லோ தான். எங்கப்பா ஒருபக்கம் இவன் ஒருபக்கம். எனக்கெப்படிணா லவ் வரும்? வெறுத்துப் போய் ஓடி ஒளிஞ்சுக்குவேன். அப்படியே வருஷம் போச்சு. அவன் மாறல. கை காலெல்லாம் கிழிச்சுட்டு வந்து நிப்பான். யாரையாவது ரோட்ல போட்டு உதைப்பான். கல்யாணம் முடிச்சு வந்து ஊருக்கு போனாலும் விடாம தொரத்துவான். தூது விடுவான். அவன் கூட பேசினதே கிடையாது. இவருக்கு லண்டன்ல ஆன் சைட் கிடைச்சதும் கிளம்பிட்டேன். போன வருஷம் அவன் தற்கொலை பண்ணிட்டானாம். என் பேரை சொல்லிக்கிட்டே இருந்தானாம். ஒன்றரை மாசம் முன்னே தான் எனக்கு தகவல் சொன்னாங்க. யாருமே எனக்கு இதை தெரியாம பாத்துக்கிட்டாங்க போல. அவன் கிட்ட பேசி யாரையாவது கல்யாணம் பண்ண சொல்லி இருக்கலாம்ங்கற கில்ட் தான் என்னை கொல்லுது. ஆனா அதுக்கும் இவர் சொல்றதுக்கும் சம்பந்தமில்லைணா..’ குரலில் அவ்வளவு நிதானம். ஏதோ புத்தகத்தில் இருந்ததை பார்த்து படித்தது போன்ற தெளிவான குரல்.

‘ஆனா ஏதோவொரு தொந்தரவு இருந்துக்கிட்டே வந்தது. எங்களை யாரோ நெருங்க விடாம பண்றாங்கனு ஒரு உள்ளுணர்வு இருந்ததுணா..நம்புனா நம்புங்க. அவன மாதிரியே ஒரு தோற்றம் என் பெட்ரூம்ல உட்கார்ந்துட்டு இருந்ததை பாத்தேன். யார்கிட்ட என்ன சொல்லட்டும்? வீட்டை காலி பண்ணலாம்னா என்ன காரணம் சொல்றது? அதுவும் சொந்த வீடு. அவனால இவருக்கு ஏதாவது ஆயிடுச்சுன்னா..’ தன் மடியில் முகம் புதைத்து அழுதாள்.

சரவணன் வந்து நின்று கொண்டு தான் இருந்தான். அவள் அவன் பக்கம் பார்க்கவேயில்லை. ’நமக்காக ஒருத்தன் செத்துப் போயிட்டான்னு கேள்விப்பட்டா எப்படிணா இருக்கும். ஆனா அவன மனசுல நினைச்சதே இல்ல..’ என்றதும் ஒரு துர்வாடை அறைக்குள் சூழ்ந்தது. அது சரவணனிடமிருந்து எழுந்த நாற்றம் என்பதை அவள் உணர்ந்தாள். சேலையில் தீப்பிடித்து போல அங்குமிங்கும் நடந்தாள். ஓடினாள். வந்தமர்ந்தாள். திடீரென்று ரோஜாக்களின் நறுமணம் கமழத் தொடங்கியது. கிறக்கமூட்டும் வாசனை. உடலெங்கும் நிறைத்துக் கொள்ள முடியாதா என ஏங்க வைக்கும்படியாக இருந்தது அந்த மணம். திரைச்சீலை அசைய அசைய வாசனையின் சுகந்தம் கூடியபடியே இருந்தது. உமா விதிர்விதித்து எழுந்தாள்.

‘சத்யா…சத்யா…எங்கள விட்டுடு…உன்ன மனசார நினைச்சவ இல்ல நானு…நம்புங்க சத்யா..’ என குமுறி குலுங்கி அழுதாள். சரவணன் நிமிர்ந்து என்னை பார்த்தான். இந்த பெயரை தான் சொல்லியிருக்க வேண்டும்.

சில நிமிடங்களில் அந்த மணம் இல்லாமல் ஆயிற்று. பழையபடி காற்றில் வெக்கையின் அனலடித்தது. அங்கிருந்த எதுவோவொன்று வெளியேறிய காற்றோட்டம். நெடுநாள் வலி கொடுத்த புண் மறைந்து விட்டது போன்ற நிம்மதி. மெதுவாக எழுந்து வெளியே போனேன். நிழல் போல அவனும் தொடர்வது தெரிந்தது. உமாவால் உண்மையாக அவனை மறக்க முடியுமா? அவள் அவளுக்குள் போட்டுக் கொள்ளும் வேடம் தான் இதுவா? இல்லை அவள் சொல்வதில் உண்மையாகத் தான் இருக்குமோ என்னமோ..! அவளே அதை அறிவாள்.

இந்த புழுக்கத்திலிருந்து விடுபட முன்னால் சென்று கேட்டைத் திறந்ததும் தெருவே ஒளியால் குளிப்பாட்டப்பட்டது போல மிளிர்ந்து கிடந்தது. அவ்வளவு வெளிச்சத்தைப் பார்த்ததும் வாழ்க்கையில் இழந்தவை சார்ந்த துயரம் எங்கிருந்தோ வந்து பீடித்தது. கண்ணீர் கோர்க்க உலகம் ஒருமுறை மங்கலாக தோற்றம் தந்தது. பொத்துக் கொண்டு அழுதுவிடுவேனோ என அஞ்சினேன். துடிக்கும் மனதை அடக்க  தலை நிமிர்ந்து பார்த்தேன். நிலவின் துணையிருந்தால் எந்த துயரத்தையும் தாங்கிக் கொள்ளலாம் என்று தோன்றியது.

பிறகு சற்றும் தாமதிக்காமல் அவனுக்கு பின்னால் உள்ளே அமர்ந்திருந்தவளை நோக்கி , ‘உமா இங்க வா..’ என்றதும் மறுகேள்வி இன்றி எழுந்து வந்து கேள்விக்குறியுடன் நின்றாள். நாயின் ஊளையொலி எங்கோ கேட்டது.

மேலே காட்டி ‘இன்னைக்கு பெளர்ணமி’ என்றேன், நாக்கு தழுதழுத்து விட்டது.

முகம் ஒளிர ஒரு கணம் வானத்தை பார்த்தவள் நெக்குருகலுடன் இறைஞ்சியபடி கைகூப்பி வணங்கினாள்.

அவளது முகம் கனிவு கொண்டதாக மாறிக் கொண்டிருந்தது. கன்னங்களில் நீர் வழிய அதனிடம் சரணடையும் சித்தத்துடன் ஏதோ முனகினாள்.

உமா தன் மூடிய கண்களை இப்போதைக்கு திறக்க மாட்டாள் என்பதை புரிந்தவனாக அவள் அருகிலேயே நின்று கொண்டிருந்தேன்.